Το συμβάν έγινε στο πρώτο πεντάλεπτο ενός φιλικού ουσιαστικά παιχνιδιού, που έγινε με σκοπό να διασκεδάσουν τα μικρά παιδιά και να τιμηθεί το άθλημα του ποδοσφαίρου και ένας άνθρωπος ο οποίος συνέδεσε τη ζωή του με αυτό. Και με την ομάδα του Σβορώνου.
Τα ερωτηματικά πολλά.
Άραγε από πού ξεκινάει όλη αυτή η έξαρση βίας στα νεαρά παιδιά και ποιος να είναι ο ρόλος του Αθλητισμού σε αυτές τις ηλικίες.
Μπορούμε ίσως να μιλάμε για ένα μεμονωμένο περιστατικό σε επίπεδο Ακαδημίων, τμημάτων υποδομής γενικότερα, αποτελεί όμως καθημερινότητα στις σχέσεις των νέων παιδιών μεταξύ τους που «αρπάζονται» με το παραμικρό.
Αποτελεί όμως και το «καμπανάκι» που πρέπει να χτυπήσει σε όλους εμάς που ασχολούμαστε με το συγκεκριμένο κομμάτι. Το παιδί που χτυπήθηκε κόντεψε να χάσει τη ζωή του μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση του, μιας και το αιμάτωμα από το χτύπημα που δέχθηκε θα μπορούσε αποβεί μοιραίο αν ανέβαινε στα σημεία του εγκεφάλου του (κάτι που φοβήθηκαν οι γιατροί).
Από την άλλη το παιδί που έδωσε τη μπουνιά, η οποία ευτυχώς δεν αποδείχθηκε φονική, χρειάζεται σίγουρα βοήθεια.
Αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι φυσιολογικές για έναν δεκαπεντάχρονο και σίγουρα πηγάζουν από την αρρωστημένη γενικότερα κοινωνία μας. Σε αυτές τις ηλικίες το σημαντικότερο είναι να διασκεδάζουν παίζοντας τα παιδιά, κάτι που είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι περνάει με τον καλύτερο τρόπο η Ακαδημία στην οποία ανήκει ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής.
Το γνωστό ελληνικό «παιδιά είναι μωρέ», δεν πρέπει να υπερισχύσει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο μικρός Βαγγέλης που κόντεψε να χάσει το μάτι του και τη ζωή του από το άσχημο αυτό γεγονός, να γίνει ο λόγος ώστε να φωτίσει ο δρόμος που θα περπατήσουν και θα βρούν τον προσανατολισμό τους, τα παιδιά που κινδυνεύουν να τον χάσουν.
Και πιστέψτε με. Δεν είναι λίγα αυτά…
Μπάμπης Πεϊδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου